- penuria
- pēnūrĭa or paenūrĭa, ae, f. [Gr. penomai, to toil; penês, poor; cf. spanis, peina], want, need, scarcity of any thing (class.; syn.: inopia, egestas).I.Lit., esp. of want of the necessaries of life; constr. with or (less freq.) without a gen.:II.
cibi,
Lucr. 5, 1007:victūs,
Hor. S. 1, 1, 98:edendi,
Verg. A. 7, 113:aquarum,
Sall. J. 17, 5:rerum necessariarum,
id. ib. 23, 2:frumenti,
Liv. 4, 25. — Absol.:neque enim est umquam penuria parvi,
he is never in want who requires but little, Lucr. 5, 1119:penuriam temporum sustinere,
to supply their temporary wants, Col. 9, 14, 17:in penuriā,
in time of scarcity, Plin. 18, 13, 34, § 130:afflixit te penuriā,
Vulg. Deut. 8, 3; 28, 48.—Of want of other things:civium,
Ter. Ad. 3, 3, 88:magna sapientium civium bonorumque penuria,
Cic. Brut. 1, 2:cujus generis (amicorum) est magna penuria,
id. Lael. 17, 62:liberorum,
Sall. J. 22, 2:mulierum,
Liv. 1, 9:agri, vectigalium, pecuniae,
Cic. Inv. 2, 39, 115:argenti,
Liv. 23, 21:arborum,
Col. 7, 9, 7.—Trop.:consilii,
Plin. 8, 6, 6, § 17:vivae vocis,
Gell. 14, 2, 1.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.